ابرسلاح ۸۰ هزار تنی، خط و نشان جدید چین برای آمریکا
به گزارش بست روید، چین با به آب انداختن ناو هواپیمابر عظیم ۸۰ هزار تنی خود مجهز به منجنیق الکترومغناطیسی، گامی بزرگ برای به چالش کشیدن برتری دریایی آمریکا برداشته است.
به گزارش بست روید به نقل از خبر آنلاین، به نقل از پدال، در نمایش قدرت و پیشرفت فناورانه که معادلات نظامی در دریاها را دستخوش تغییر می کند، چین جدید ترین و پیشرفته ترین ناو هواپیمابر خودرا به آب انداخت. این ناو غول پیکر ۸۰ هزار تنی که سومین و بزرگ ترین ناو در ناوگان چین است، به یک فناوری انقلابی مجهز شده که تا پیش ازاین تنها در انحصار نیروی دریایی ایالات متحده بود. این فناوری، منجنیق الکترومغناطیسی پرتاب جنگنده است که یک جهش بزرگ برای نیروی دریایی چین شمرده می شود و توانایی این کشور برای نمایش قدرت در آب های دوردست را به صورت شایان توجهی بالا می برد. برعکس دو ناو هواپیمابر قبلی چین که از سکوی پرتاب اسکی شکل استفاده می کردند، این ناو جدید از یک عرشه صاف و سیستم پرتاب پیشرفته بهره می برد.
شاید بپرسید اهمیت این منجنیق مغناطیسی چیست؟ تصور کنید بجای یک سیستم بخار پیچیده و پر استهلاک، یک میدان مغناطیسی قدرتمند و دقیق، جنگنده های سنگین را در کسری از ثانیه به سرعت پرواز می رساند. این فناوری که با نام EMALS شناخته می شود، مزایای مختلفی دارد. این سیستم قادر می باشد جنگنده های سنگین تر با بار کامل مهمات و سوخت و همین طور هواپیماهای آواکس را پرتاب کند؛ قابلیتی که ناوهای قبلی چین از آن بی بهره بودند. همین طور شتاب دهی نرم و کنترل شدهٔ مغناطیسی، فشار کمتری به بدنه و ساختار هواپیماها وارد میکند و عمر آنها را بیشتر می کند. سیستم EMALS می تواند جنگنده ها را با سرعت بیشتری آماده و پرتاب کند که این امر به معنای افزایش تعداد سورتی های پرواز در یک بازه زمانی مشخص است.
تا پیش ازاین، تنها ناو هواپیمابر فوق پیشرفته USS جرالد فورد آمریکا از این فناوری بهره می برد. دستیابی چین به این فناوری، شکاف تکنولوژیک میان دو قدرت دریایی جهان را به صورت قابل توجهی کم می کند. هرچند این ناو جدید از نظر تناژ بازهم از ابرناوهای ۱۰۰ هزار تنی کلاس نیمیتز و فورد آمریکا کوچک تر است اما اهمیت اصلی آن نه در ابعاد، بلکه در جهش فناورانه نهفته است. این ناو به چین اجازه می دهد تا گروه ضربت خودرا با تلفیقی از جنگنده های پیشرفته، هواپیماهای پشتیبانی و شناسایی سازماندهی کند و در عمل توانایی عملیاتی خودرا به سطح بالاتری ارتقا دهد. این رویداد، فصلی جدید در رقابت استراتژیک میان پکن و واشنگتن در اقیانوس هند و آرام می گشاید و نشان دهنده عزم جدی چین برای تبدیل شدن به یک قدرت دریایی تمام عیار در سطح جهانی است.
مقایسه ناو فوجیان با USS جرالد فورد اولین ناو هواپیمابر فوق سنگین چین با نام «فوجیان» برای نخستین بار در ۸۰ سال گذشته، توانایی هم سطح با ناوهای آمریکایی را خارج از نیروی دریایی ایالات متحده فراهم نموده است. این ناو با وزن ۸۵٬۰۰۰ تن، در مقایسه با «USS Gerald Ford» با وزن ۱۰۰٬۰۰۰ تن، حدود ۱۷.۵٪ کوچک تر است و بجای چهار پرتابگر هواپیما، تنها سه پرتابگر دارد که سبب کاهش ۳۳٪ در نرخ پروازهای عملیاتی نسبت به ناو آمریکایی می شود.
از نظر پیشرانه، «جرالد فورد» از دو راکتور هسته ای A1B بهره می برد، در حالیکه «فوجیان» اولین ناو جهان با سیستم برق DC ولتاژ متوسط (MVDC) است که راندمان بالاتری دارد. گرچه پیشرانه هسته ای برد عملیاتی بیشتری فراهم می آورد، اما هزینه ساخت و نگهداری آن خیلی بالاست؛ به صورتی که هزینه ساخت «جرالد فورد» بالاتر از ۱۷.۵ میلیارد دلار و «فوجیان» حدود ۶ میلیارد دلار ارزیابی شده است. همچنین، فوجیان به سبب نیاز کمتر به تعمیرات، با تاکید بر سوخت دیزل و ژنراتورهای بخار، با نیاز کمتر به تعمیرات، زمان بیشتری را در دریا می گذارند.
در حوزه توان رزمی، فوجیان از جنگنده های نسل پنجم J-35، مدلهای J-15T و J-15DT و هواپیمای هشدار سریع KJ-600 بهره می برد، در حالیکه «جرالد فورد» هنوز نتوانسته F-35C را با سیستم پرتابگر خود هماهنگ کند. جنگنده های چینی برد بیشتر، ظرفیت تسلیحاتی بالاتر و رادارهای بزرگ تری دارند. با عنایت به کاهش بودجه پروژه F/A-XX در آمریکا، چین احیانا چند سال زودتر اولین جنگنده نسل ششم را عملیاتی خواهد نمود و تا حدود یک دهه در حوزه ناوهای مجهز به این نسل پیشتاز خواهد بود. فوجیان مقرر است در سال ۲۰۲۶، تنها یک سال بعد از ورود به خدمت، اولین ماموریت خودرا آغاز کند، در حالیکه «جرالد فورد» پنج سال بعد از رونمایی، در مارس ۲۰۲۲ عملیاتی شد.
به طور خلاصه، این ناو با وزن ۸۵٬۰۰۰ تن، در مقایسه با USS Gerald Ford با وزن ۱۰۰٬۰۰۰ تن، حدود ۱۷.۵٪ کوچک تر است و به جای چهار پرتابگر هواپیما، تنها سه پرتابگر دارد که سبب کاهش ۳۳٪ در نرخ پروازهای عملیاتی نسبت به ناو آمریکایی می شود. گرچه پیشرانه هسته ای برد عملیاتی بیشتری فراهم می آورد، اما هزینه ساخت و نگهداری آن خیلی بالاست؛ به صورتی که هزینه ساخت جرالد فورد بالاتر از ۱۷.۵ میلیارد دلار و فوجیان حدود ۶ میلیارد دلار ارزیابی شده است. فوجیان مقرر می باشد در سال ۲۰۲۶، تنها یک سال پس از ورود به خدمت، نخستین ماموریت خودرا آغاز کند، در حالی که جرالد فورد پنج سال پس از رونمایی، در مارس ۲۰۲۲ عملیاتی شد.
منبع: bestroid.ir
این مطلب بست روید چطور بود؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران در مورد این مطلب بست روید
لطفا شما هم در مورد این مطلب نظر دهید